Życiorys
Jego rodzicami byli Maksymilian Jaskólski i Władysława z Pogonowskich Jaskólska.
Naukę rozpoczął w Brześciu, przez dwa lata uczęszczał do szkoły realnej w Warszawie, a od 1898 roku dalszą naukę kontynuował w Korpusie Kadetów w Pskowie. Szkołę tę ukończył w roku 1902, uzyskując wykształcenie średnie i następnie odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej. Przez kilka lat pracował na stanowisku urzędnika państwowego w zaborze rosyjskim. Z chwilą wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska i od sierpnia 1914 r. do listopada 1917 r. służył w armii rosyjskiej. W 1915 r. ukończył oficerską szkołę wojskową w Kazaniu i jako oficer wyjechał na front, gdzie służył w V Czarnomorskim Pułku Piechoty. W grudniu 1915 r. otrzymał awans na stopień chorążego, rok później na stopień podporucznika, a w dwa lata później (1917) – porucznika. Od stycznia 1918 roku rozpoczął służbę w jednostkach polskich działających na terenie Rosji. Wstąpił ochotniczo do I Pułku Strzelców, wchodzącego w skład I Korpusu Polskiego i służył tam do czasu rozbrojenia tego korpusu, następnie w sierpniu tegoż roku wstąpił do oddziału polskiego na Kubaniu i brał udział we wszystkich walkach tego oddziału z bolszewikami. Został ranny w bitwie pod Ternówką w październiku 1918 roku oraz w dniu 7 lutego 1919 w bitwie pod Tyraspolem. Pod koniec I wojny światowej zaciągnął się do Wojska Polskiego i od września 1918 roku służył jako porucznik w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, biorąc udział we wszystkich walkach tej dywizji toczonych na terenie Rosji z bolszewikami, aż do jej powrotu do kraju we wrześniu 1919 roku.
Po powrocie do Polski we wrześniu 1919 roku pełnił szereg funkcji w Dowództwie Okręgu Generalnego w Lublinie, gdzie w dniu 1 kwietnia 1920 roku awansował na kapitana piechoty. Następnie pełnił służbę w 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, a od roku 1924 rozpoczął pracę w 8 Baonie Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie w roku 1927 awansował na majora. W tymże roku przeszedł z 8 do 9 Baonu Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji na stanowisku podpułkownika i pułkownika. Pracował tam do roku 1928. Później przez krótki okres czasu służył w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, a od kwietnia 1929 r. do czerwca 1932 r. był komendantem Państwowej Komendy Uzupełnień w Wołkowysku, skąd z dniem 30 czerwca 1932 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Mjr Władysław Jaskólski cieszył się bardzo dobrą opinią w kręgach wojskowych. Uzyskał również bardzo dobrą ocenę jako oficer i dowódca kadry.
Po przejściu w stan spoczynku zamieszkał w Warszawie przy ulicy Żurawiej.
W przededniu wybuchu II wojny światowej, w ramach mobilizacji powszechnej major Jaskólski stawił się w Twierdzy Brzeskiej. Objął tam dowództwo 9 dywizjonu samochodowego, który w czasie ewakuacji twierdzy wieczorem 16 września 1939 r. wiózł w kierunku Terespola rannych żołnierzy. Samochody te, praktycznie bezbronne, zostały ostrzelane przez wojska niemieckie, w wyniku czego wielu żołnierzy doznało dodatkowych ran, a kilkudziesięciu poległo. Zostali oni pochowani przez mieszkańców Terespola na leżącym obok szosy cmentarzu prawosławnym.
Major Władysław Jaskólski, który wymknął się z zasadzki niemieckiej w okolicach cmentarza prawosławnego, zginął kilometr dalej na szosie kodeńskiej i jako jedyny został pochowany na cmentarzu katolickim w Terespolu.
Odznaczenia
- Order Virtuti Militari V klasy (1922)
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Croix de Guerre
- Krzyż Niepodległości (1933)
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Médaille Interalliée (1925)
Bibliografia
- Justyna Sowa, Goniec Terespolski, s. 51-52, nr 83 (1/2014), Centralne Archiwum Wojskowe
